hiç kimseyi unutamıyorum. kimseden nefret edemiyorum. hiç bir şeyden. ister terk etsin beni, ister unutsun, ister alabildiğine acıtsın. insanlarla geçen kötü anılarımı yoksayıyorum. hepsini iyi hatırlıyorum. bu yüzden nefret edemiyorum kimseden. her gideni özlüyorum. işte tam da bu yüzden unutamıyorum, silemiyorum insanları. aslında baslarda sorun olmuyordu -çok insan yokken- ama artık taşıyamıyorum bu yükü. "aa ilk burada öpüşmüştük" "burası en sevdiği yerdi" "şu filmi beraber izlemiştik"... bu ve benzeri yankıları sürüyor hepsinin. anlasana lan gittiler işte, arkalarına bakmadılar bile. seni düşünen yok. hepsi kendi derdinde. sen hala kendini paralıyorsun. çok zor artık dayanmak. ulan seni başkası için terketti daha ne?! nefret etsene ondan. hayatına baksana. yaşadığın şehrin her köşesine anlamlar yükleyip, anılar iliştirip yaşanmaz kılmasana. zihnimde bir "gidenler ordusu" var ve ben onlardan kaçamıyorum. özlüyorum hepsini.
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder