bugün vesikalık fotoğraf çektirdim. ki ben canım sıkılınca giderim vesikalık çektiririm, çünkü o ortamın havasını seviyorum. bu kez bi iş için çektirdim. 12 adet, acil olanından. fotoğraflar bir çıktı ki ne göreyim? eskiden o "bu ne lan böyle" dediğim adamlara dönmüşüm. düz saçlı, traş olmuş vaziyette. yüzümde emekliliğine az kalmış sodexo sahibi bi memur adam ifadesi. anladım ki... yaşlanmışım ben. yaşım da gençti oysa ki. kafayı yiyecek kadar bağımlıyım, nesne mühim değil. bir bağımlılığımı bıraksam başka birine sarıyorum, ne yapacağımı hakikaten bilmiyorum. (bkz: loser mode on) sürekli kendimle uzun konuşmalar yapıyorum, geleceğe, geçmişe ve içinde bulunduğum an'a dair. bazı
hedefler çiziyorum , ama belirlediğim sürede yarısına bile ulaşamıyorum, ulaşamadığımı sanıyorum, üzerinden uzun zamanlar geçiyor, arkama baktığımda, o hedeflere aslında ulaştığımı görüyorum, ama yarım yamalak! planlanan sürenin çok uzağında, ama ulaşmışım bir şekilde. yine sorguya başlıyorum, tam planladığım gibi olmasını nasıl sağlarım diye, yine aynı döngüye giriyorum. yine aynı şeyler tekrar ediyor. ve uzun vadede kendime mental olarak zarar veriyorum. ne yapacağım bilmiyorum...
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder