öldükten sonra ardımda bir eser bırakamayacak oluşum aklıma geliyor: canım sıkılıyor. en net ifade ile dünyadan silinip gideceğim. bilmem kaç milyar yaşındaki bu gezegende herhangi bir çakıl taşı kadar bile kalıcı olamayacağım. ne yazık... buna engel olmak için okuduğum kitaplarda bazı cümlelerin altını çiziyor, sayfa kenarlarına notlar düşüyorum. hatta bazen karikatür çizdiğim bile oluyor. sırf ben öldükten sonra bir yakınımın eline geçerse o kitap, içinde benden bir parça bulsun diye. benden bir parça bulsun da adımı ansın diye. bulacakları bu parçayı önemseyeceklerini
ummaktan başka çarem de yok. zira diğer seçeneği düşünmek bile istemiyorum. üniversiteden mezun olmuş, askere gitmek üzere olan 23 yaşındaki kişiliğime, otobüste teyzenin biri tarafından hangi lisede okuduğum sorulduğundan beri sakallarımı kesmemeye özen gösteriyorum.( bayramlar ve iş mülakatları dahil.) hoş zaten pek belli olmuyorlar ama yine de kesmeyeceğim...
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder