sabahın köründe uyandım, uyanır uyanmaz gözlerim kapalı the smiths açtım. evde yalnız başıma dinlediğim bilmemkaçıncı smtihs şarkısında ve 3. kahvemdeyim. hiç sigara içmedim henüz. karnım aç, sırtım da pek filan değil. dünyanın en sorumsuz insanıyım. buna kanaat getirdim. şimdi yağmur yağıyo olsa da en azından müzik dinlerken camdaki su damlalarıyla road fighter oynayarak müzik dinlerdim diye düşünüyorum. vakit geçirecek bir şey en azından. allahım bomboş bir kafam var. bomboş. mutlu değilim, mutsuz da değilim, sanırım bu iyi bir şey. müzik keşke bardağa konabilse. günde yedi galon içmezsem ne olayım. ne olayım? ne bileyim ne olayım işte. bünyemde o kadar müzikle bir şeye benzerdim her halde. in the smiths i turst. üstelik morrissey'den hoşlanmıyorum bir de. tanısam iyi anlaşamadaığım bir insan olurdu. demek ki insanlara fazla takılmamak lazım işte hep dediğim gibi. böyle canım sıkıldığında bir başlık bile bulmaya tenezzül etmeyip itiraf başlığına gelip abuk subuk şeyler yazınca sözlüğün üstüne kusmuş gibi oluyorum, ne güzel.
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder