başladığı yeri unuttum, bittiği yeri hatırlarım, sonrası konusunda bir kısım maya takvimi okuyucusuyla muhatap olup yalnızca kendimle tartışmaya karar verdim. o yüzden size bittiği yeri anlatacağım, bittiği yer, böyle deniz mi desek, oturma odası mı desek, koltuk mu desek, parke mi desek, balık pazarı mı desek?.. öyle bir çok garip mekanı aynı anda bünyesinde bulundurabilen bir yerdi. ben, turuncu bir üstlük (t-shirt demek istemedim.) koyu mavi bir kot pantolon, yeşil bir şapka giymiştim. kendisi, benden sık bıyıkları, tıraş edip geldiği kolları ve ağzında yeni geleceğine doğru akan salyasıyla karşımdaydı. simit peşinde koşmayan ya da günlük istidadını yiyivermiş bir kısım martı ve deniz, bir de üzerine sahil kesiminde takılan türk polisi bizi izliyordu. yağmur yağsa bir başka,
yağmasa bir başka, arada kalmış halde, arada bir iki damla savurup kaçıyordu. neyse, konuştuk. dediklerimiz ceviz kabuğunu dolduracak halde değildi. ben maldım, irsaliyem eksikti ve belgeleri eksik bir insan olarak (berbat ötesi mizah) fazla bir söyleyeceğim şey yoktu. yine de, ben ben olduğum için ondan çok konuştum. bizim konuşmamız, ki konunun ilgi çeken kısmı ve yazmadığım kısım budur, öylece geçivermişti. sonra kalktı, gitti. kalkıp gitmese, bir şekilde komiklik yapıverip arkamdan sarılsa ya da gidip deniz dolmuşlarını gözetleyen bir güvenlik görevlisine sarılıverse kalbim bu kadar kırılmazdı. bir iki yürüdüm belki geri gelir diye… yoktu. olsa şaşardım zaten. kim gitmeye karar verip geri geldi ki be arkadaş. (yazar burada arkadaş yerine iki kelimeden oluşan bir küfür kullanmıştı, değiştirdi puşt.) ve eve doğru yürüdüm, mesafeyi bildiğimden bir süre sonra tramvaya binmeyi akıl ettim ve kafamı yaklaşık bir buçuk metre kare olan cama yaslayıp hayatımı düşündüm.
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder