yapacak bir sürü işim olmasına rağmen bos bos işlerle ugrasıyorum, konsantre olamıyorum, eskisi kadar calısmaya istekli olamıyorum. her şeyi sürekli erteliyorum ve sanki bir dürtme bekliyorum. üzerine de yalnızlık ve bu yalnızlıktan dolayı işleri hatırlatacak, boş işlerden uzaklaştırmak için uyaracak kimse olmayınca işler gittikce sarpa sarıyor. şemsiyenin acıldığı günü beklemek ise ayrı bir stres unsuru hiç toka almıyorum. arkadaşlarımlayken, "tokası olan var mı yeaa" demek yetiyor, sonra bende kalıyor filan. toka kutum dolu yani, öyle. hayat güzel. bedava yaşıyoruz bedava. kendi terimi koklamaktan garip bir haz alıyorum, hayır yani kokuyu beğendiğimden değil ama niyeyse terledikten sonra eğer dışarı çıkmayacaksam ve yabancı birileri de yoksa ortada koltuk altlarımı koklayıp, iğrene iğrene oturuyorum duş almadan. depresyon çeşitleri ve kaygı bozukluğu tanısı kondu şimdiye dek fakat bu ne tür bir manyaklıktır onu kestiremiyorum.
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder