yıllar önce ceyhan'daki mahallemizde, evimizin karşısındaki bahçe içinde, müstakil evde yaşlı bir amca yaşardı kendi halinde. karısından çocuklarından ayrılmış, emekliliğini yaşayan eski bir öğretmen neferiydi. nedense çok severdim bu amcayı. her zaman kedileri sever, okşar, korur, kollar ve onları beslerdi. kedi dostuydu anlayacağınız. mahallenin tüm enikleri bu evin bahçesinde fink atar, amcanın kucağına atlar, dizlerine sürtünürdü. ne sevimli ne şeker şeyler idi hepsi. tekir, mıstık, cingöz, tümünün adı kafatasımın içinden film şeridi gibi geçer hala. ruhları şad olsun.. -ahmet amca, neden kedileri bu kadar çok seviyorsun diye çocuk aklımla yönelttiğim sualime. önce elindeki fideyi dikmek için çöker. bahçesindeki nemli toprakta kazdığı çukuru elleri ile düzeltir ve eline keseri aldıktan sonra; -onlar vefalılar fago, insanlardan daha vefalılar... diye iç geçirirdi her defasında... gerçekten vefalı mıydılar, bence değildiler. süt verirken elime cırmık atan, yattığı yeri beğenmeyip beni oturduğum yerden kaldıran, mamasını verdikten sonra da beni umursamayan bu kediler değil miy"di"? "di"...
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder