bırak savunmayı, düşünmek bile istemiyorum. yaşın kemale ermesine vereceğim ama 30 ulan daha! yani o kadar da hayattan soğutan bir rakam değil! şu an işteyim. eve gitmek istiyorum. ama eve gidince ne olacak ki! yine boş işler. ye, iç, tv izle yat! insanlarla ilişkilerim garip bir hal aldı. hepsine, izlediğim ve sonunu bildiğim bir film muamelesi yapıyorum. evet, karşılaştık biriyle, görüntüsü, karşımdaki duruşu, benim için ifade ettiği herşey! bunların hepsini ezbere biliyorum. ne yapacağını, nasıl tepki vereceğini ve bu muhabbetin sonunu. o yüzden o kadar umursamaz davranıyorum ki, insanlar benden soğuyor sanırım. işin kötüsü umurumda bile değil bu. "ne yaparsa yapsınlar" diyorum. bazen ergen gibi düşünüp, "acep the others gibi öldüm mü lan" acep" diyorum. 30'unda yemiyor tabii. ergen olsam, hülyalara dalar, bu düşünce ile oyalanırdım. tüm bunlardan mutsuz olduğumu çıkarabilirsiniz. mutsuz da değilim, mutlu da değilim. bir garip yerdeyim, ne olacağım hakkında da en ufak bir fikrim yok. çünkü düşünecek zerre kadar enerjim de yok!
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder