uzun zamandır böyle boktan bir hayatım olmamıştı. bakma buralarda yazdığımı bilen pek yok da ondan yazıyorum buraya. arkadaşlarım çağırsa hala proje yüzünden debelendiğim için gidemiyorum kasıtlı yapıyormuşum gibi oluşan havadan bildiğin nefret ediyorum. makine mühendisliğinde 3.sınıfı bitiren birinin rulman ne ya diye sormasını hazmedemiyorum ama en çok bu insanın proje arkasını toplamaktan nefret ediyorum. yetmezmiş gibi devamlı açıklama yapmaktan 2 kişi otursak çoktan
Bursa Bilgisayar Teknik Servis
bitireceğimiz projeyi ona anlatmaya çalışmaktan daha da çok nefret ediyorum. nefret kelimesinin yerini artık sevgi doldursun istiyorum ama olmuyor. bir de bir gün hikaye kitabı çıkaran bir arkadaşım olursa onun için bir hikaye yazmak istiyorum pek bir şey yazamasam da o da kaynar ben de mutlu oluyorum diye düşünüyorum. değiştiğimi hissediyorum. eskiden olsa bana acı verecek seyler -ki su an içinde bulunduğum durum en bariz örneği- şimdi umrumda değil. herşey olacağına varır kafasındayım. sorgulamıyorum, irdelemiyorum, planlamıyorum. mutsuz olmaktansa anlık mutluluklarla avutuyorum kendimi. eşşek kadar oldum ama yeni yeni büyüyorum ben. edit: değişmemişim bea. büyükmekte yalan. evet acı veriyor hem de çok pis.
44 1 494 nolu {santralimizi|çağrı merkezimizi} {aradığınız {an|vakit|zaman}|aradığınızda}, {sizlere|siz değerli müşterilerimize|siz müşterilerimize|size} {yalnızca|sadece} {ayaklarınızı uzatıp|arkanıza yaslanıp} {keyif yapmak|oturma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder